Światło- i ciepłolecznictwo

Rozgrzewanie chorych tkanek to najczęstszy efekt zarówno światłolecznictwa, jak i terapii ciepłem. Dzięki temu zmienia się wrażliwość receptorów, poprawia się krążenie a mięśnie rozluźniają. Dzięki większemu przepływowi krwi mediatory bólu (związki chemiczne pobudzające receptory) są szybciej usuwane z organizmu, a większy napływ tlenu do komórek ogranicza dalsze uwalnianie mediatorów.

Przykładowe zabiegi: naświetlanie promieniowaniem podczerwonym, laseroterapia, sauna.

Krioterapia

Zabiegi z wykorzystaniem zimnego powietrza (ciekły azot lub dwutlenek węgla) rozluźniają mięśnie, spowalniają przemianę materii, obkurczają naczynia krwionośne, hamują procesy zapalne i zmniejszą obrzęki. Ponadto, długotrwałe zabiegi z zastosowaniem bardzo niskiej temperatury zmniejszają pobudliwość włókien nerwowych, blokują receptory czuciowe i spowalniają przewodnictwo. Podwyższa się zatem próg bólu.

Ultradźwięki

Ultradźwięki wykazują silne działanie przeciwbólowe. Zabieg działa na tkanki jak mikromasaż – rozluźnia mięśnie, które napinają się pod wpływem bólu, potęgując go, usprawnia oddychanie tkankowe, pobudza przemianę materii komórek.

Elektroterapia

Elektrolecznictwo łagodzi doznania bólowe poprzez poprawę ukrwienia stymulowanej tkanki, przyspieszanie wchłaniania obrzęków i wysięków śródstawowych, usprawnianie procesów odżywczych tkanek oraz działanie przeciwzapalne.

Prądy stosowane w terapii:

• prądy stałe,
• prądy diadynamiczne,
• prądy TENS, czyli przezskórnej elektrycznej stymulacji nerwów (leczeniu bólu różnego pochodzenia, szczególnie po przebytych uszkodzeniach nerwów obwodowych lub po amputacjach),
• prądy galwaniczne,
• prądy interferencyjne (działanie przeciwbólowe wykazuje w szczególności prąd o częstotliwości 90-100 Hz.),
• jonoforeza, dzięki której lek (np. przeciwbólowy) skuteczniej transportowany jest do uszkodzonych komórek.